Lise sonda elime geçen Piç isimli ikinci kitabı sayesinde tanışmıştım Hakan Günday'la. Ama ilk kitabı Kinyas ve Kayra'yı okuyana kadar, benim için, beni "beisa, piçini al şuradan" gibi ergenlik esprilerine konu eden bir kitaba sahip ama gerçekten farklı bir tarzı olan bir yazardan çok da öte değildi. Bu tarzın farklılığını, 'aşık olunası roman karakterleri' listesine, Kayra'nın birinci sıradan girmesini sağlayan Kinyas ve Kayra'yla daha iyi anladım. Zamanla unuttuğum, ancak seneler sonra günlüklerimi bulunca depresif geçtiğini fark ettiğim lise yıllarımda okumamış olsaydım, Hakan Günday'ı bu kadar sevebilir miydim, bilmiyorum. Ama şu an, her seferinde dönüp dolaşıp yine geldiğim yazar olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Tim Burton filmleri gibi, Hakan Günday'ın kitaplarının da karanlık ve boğucu atmosferi beni çekiyor işte.Bir çırpıda okuyuverdiğim ve elime geçtiğinde hala herhangi birinin herhangi bir sayfasını açtığımda, tekrar tekrar okuma isteğimi kabartan 5 romanına ~Kinyas ve Kayra, Piç, Zargana, Malafa, Azil~ bir yenisini ekledi Hakan Günday: Ziyan. Uzun zamandır beklediğim bu kitapla, yazarın üslubunun biraz değiştiğini ve tarihi romana doğru kaydığını okudum bu haftaki Cumhuriyet Kitap'ta yapılan röportajında. Yine de, aynı karanlık atmosfer bu sefer Atatürk'e karşı düzenlenen İzmir Suikastı'nın başı Ziya Hurşit'in ve günümüz ordusundaki bir erin etrafında yoğunlaşıyor. Bu iki karakterin hayatları ~bir şekilde~ kesişiyor ve ~bir şekilde~ 'Ziyan' oluyor.
Bu röportaj beni fazlasıyla heyecanlandırdı zaten, ilk fırsatta koşup alacağım Ziyan'ı ve eminim, her seferinde olduğu gibi bir sonraki kitabını merakla bekleyeceğim Hakan Günday'ın. Ancak, biz böyle meraklanırken; o, bundan sonraki romanları için hazırlıklarından, tasarılarından söz etmek yerine, son röportajında verdiği cevabı verecek her seferinde:
- Yıllar önce yazdığım bir romanda Kayra'nın da dediği gibi: Plan yok! İşte bütün plan bu.
